นิสัยของมนุษย์เราในโลกนี้มีสิ่งที่เหมือนกันคือความอยาก ความอยากและความชอบใจ ความพึงพอใจของตัวเราเอง สำคัญว่าสิ่งนั้นเป็นที่ถูกอกถูกใจนัก เป็นตัวต้นเหตุให้เราสร้างกรรมใหม่ให้แก่ตัวเอง อยากได้ในสิ่งใด อันใดก็พยายามไขว่คว้าหาสิ่งนั้น คือเราจะต้องทำตามใจของตัวเอง ถ้าได้สมใจอยากเราก็ว่าเป็นสุข แต่ถ้าไม่ได้เราก็เรียกว่ามันเป็นความทุกข์
ฉะนั้นการที่เราจะทำอะไรจะไปทำตามใจอยากตามที่เราชอบใจก็ไม่ได้เสมอไปเพราะบางทีการที่เราอยากได้อยากมีมันก็ใช่จะเป็นสิ่งดีหรือเป็นสิ่งดีแต่วถีทางที่ได้ไปเบียดเบียนเขาเอามาก็ไม่ดี
ดังนั้นเราจะทำอะไรลงไปก็ต้องใช้ปัญญาให้มาก จะว่าสักแต่ทำก็ไม่ได้ อยากพูดอะไรจะพูดไปก็หาใช่ที เพราะเราต้องพึงสังวรคำพูดเรียกว่าสำรวมอยู่เสมอเพื่อไม่ให้การกระทำของเราก่อทุกข์ก่อโทษให้ผู้อื่น เพื่อหลีกเว้นให้เราเป็นผู้ห่างไกลเวร ถึงแม้เราจะไม่ไปว่าเขาทำเขาบางทีมันก็มีมาทำร้ายเรา มายุ่งกับชีวิตเรา อันนั้นเราก็ต้องพิจารณาให้ดีๆ ไม่ใช่ไปกระทำตอบคืนด้วย กายทุจริต มโนทุจริต เพราะมันก็สร้างกรรมให้เราต่อไปอีก เราก็ไม่มีความสุขได้ๆ
การที่เราพิจารณากันสักนิดเราก็จะมองเห็นคุณเห็นโทษ แต่ที่เราทำกันคือไม่ได้ใช้เวลาพิจารณาเอาเลย ดังนั้นเมื่อเกิดมีอะไรขึ้นก็มีแต่จะไหลไป ความโกรธโมโหก็พาตัวเราตกต่ำ ความโลภความอยากเกิดขึ้นก็ปรุงแต่งไปกับมันเกินไปเราก็สาระวนอยู่กับสิ่งนั้น ความทุกข์ทั้งหลายก็ไม่หมดไป
เรารู้ว่าอะไรเป็นทุกข์เป็นสาเหตุให้เกิดความทุกข์เราเป็นมนุษย์มีปัญญาก็ต้องหลีกหนีให้ไกล อย่าทำตามใจเพราะใจเรามักจะหลงอยู่เสมอ พยายามฝึกและอบรมปัญญาให้เกิดจะได้ไม่ต้องนั่งทุกข์นอนทุกข์เพราะการกระทำของเราเอง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น